De laatste week in Kigali

Hallo allemaal, daar ben ik weer. De afgelopen weken waren weer weken met heel veel plezier maar ook weer heel veel emotionele ervaringen.
Op een vrijdag had René een dagje vrij. We hadden kunnen regelen dat we op die dag nog een keer terug konden naar het dorpje waar we de eerste keer zoveel emoties achter gelaten hebben. Tjonge wat verheugde ik me daarop. Deze keer waren we niet van te voren aangekondigd en waren alleen de inwoners van het dorp zelf aanwezig. De vorige keer waren we aangekondigd en toen zijn ook enkele dorpen daaromheen uitgelopen. En omdat het op een vrijdag was waren natuurlijk de kids die naar school gaan ook niet aanwezig, Dat laatste vond ik heel jammer want dat betekende dat het meisje dat mij de vorige keer zo troostte er ook niet was. Ik had van tevoren met Lia enkele foto's van de vorige keer uit laten printen met de bedoeling die uit te delen. Je moet nl begrijpen dat zij geen spiegel hebben om zichzelf te bekijken en foto's van zichzelf al helemaal niet. Wat waren ze blij met die foto's. Ik bedenk me nu ook dat ik in die krotjes misschien nu wel ergens aan een muur hang.......
We hadden ook enkele ballen gekocht, frisbees en springtouwen. Nou zeg wat een feest toen we dan uitdeelden. Geweldig!!! Toen ze in de gaten kregen dat we niet voor iedereen en een bal en een springtouw en een frisbee hadden meegenomen maar dat het de bedoeling was dat ze daar samen mee speelden, moesten ze even wennen maar snel gingen ze met elkaar spelen. En dat was wat we graag wilden. Samen spelen en delen.
De vorige keer was er een jongetje dat niet bij mij weg was te slaan. Op een gegevens moment kwam Puck naar me toe met een kereltje op haar arm. Bleek dat Tremerie te zijn. Toen hij mij zag was hij niet meer bij Puck te houden. Hij wilde naar mij...........Ik zag direct dat hij enigszins verwaarloosd uit zag. De kleren die hij weken eerder aan had, had hij nog aan maar nu wel helemaal versleten. Ook was hij lange tijd niet gewassen. Ik begreep van onze vertaler dat dit jongetje 4 jaar oud is en de hele dag alleen is doordat zijn vader uit zicht is en zijn moeder moet de hele dag op het land werken. Samen met zijn oma, die af en toe voor hem zorgt, heb ik water gehaald, een teiltje gevuld met een heel klein beetje water en hem gewassen. Hij werkte direct heel goed mee door zich uit te kleden en te helpen met wassen. Daarna hebben we ergens "schone" kleren weten uit te halen. Toen hij daarna nog een lollie kreeg en mijn zonnebril was hij helemaal de koning te rijk. Overigens, die zonnebril probeerde hij daarna aan René te verkopen.......dat ventje, die kleine Tremerie, heeft mijn hart gestolen.
Het was een rustige middag, doordat het niet zo druk was. Daardoor hebben we veel met mensen kunnen praten. Wat hebben we genoten. En alweer vind ik dat ik moet zeggen dat die mensen ondanks hun armoede en ellende toch heel blij en gelukkig. Zij maken zich geen zorgen over morgen. Vandaag moeten ze eten en dat is wat telt en belangrijk is.
De dag erna zijn René en ik naar de Vulcanoes gereden. We hadden gedacht om op een hele mooie plek, hoog in de bergen te gaan lunchen. Helaas ging dat alleen maar op afspraak en hebben we daar alleen van het uitzicht genoten. Wat een machtig mooie plek daar zeg. Het gebied heeft daar 5 vulkanen, die "gedeeld" worden door Congo, Uganda en Rwanda. Het is daar ook het drielandenpunt.
De weg ernaar toe is iets minder mooi, maar wel heel indrukwekkend. We kwamen door dorpen waar zo mogelijk nog meer armoede was als dat we al gezien hadden. Jeetje, alweer een eye-opener. Als ze dan een "dikke" auto met ook nog blanken erin zien aankomen, raken ze heel erg opgewonden. Kinderen die met onze auto mee blijven rennen en iedereen die vrolijk zwaait naar die vreemde blanken die daar langs komen. Heel lief natuurlijk, maar ook hierbij voelde ik me niet op mijn gemak. Het voelt alsof je ik weet niet wat bent.
Het bijzondere was dat de kinderen niet, zoals vaker, naar geld vroegen maar naar pennen. En die hadden we helaas niet bij ons.
Ons hotel in het dorp was heel leuk. Heerlijk ontbijt in het zonnetje en daarna weer terug naar Kigali, waar om 16.00 uur het afscheidsfeest ter ere van René en Harrie begon. René had aangegeven dat hij dit feest heel graag met alle (nieuwe) procesoperators en alle casual workers wilde vieren. Dit was meteen een goede teambuilding en voor de nieuwe operators een kans om elkaar beter te leren kennen.
Wat een feest!!!!!! Er was een live band, uitgebreid buffet en er werd gedanst, gedanst, gedanst. En het allermooiste was het cadeau dat René en ik kregen. Dat was bij elkaar gelegd door iedereen van het beetje geld dat ze zelf hebben. René heeft op het laatst een klein bedankwoordje gedaan waarbij hij even heel emotioneel werd. Wat een geweldige avond, eentje om in te lijsten.
Het weekend daarna zijn we op safari gegaan. Zaterdagochtend vroeg vertrokken (degenen die ons kennen weten dat dat niet zo heel vroeg is.....). Toen we aankwamen hebben we direct een boottochtje en een gids geboekt die ons op zondag door het park zou begeleiden. Het boottochtje was op zaterdag. Maar eerst even bijkomen van de reis aan het zwembad met een heerlijke lunch. Tijdens de boottocht hebben we krokodillen, hippo's en heel veel vogels gezien. 1 krokodil lag lekker aan de waterkant te slapen. Onze boot kwam op een gegeven heel kort bij zodat we mooie foto's konden maken. Op een gegeven moment werd ie wakker en stoof als een speer richting onze boot. Iedereen in paniek natuurlijk. Wat bleek, de krokodil was zo bang geworden voor de boot dat hij het liefste zo snel mogelijk het veilige water in wilde.
De safari de dag erna was in 1 woord geweldig. Wat hebben we veel dieren gezien vanuit onze auto. Leeuwen, zebra's, giraffen, everzwijnen, herten, impala's, hippo's, apen noem maar op. Vooral de leeuwen waren heel bijzonder. Ze lagen een 1,5 meter van onze auto af. Maar heel relaxed. René zat niet zo heel relaxed in de auto op dat moment :-). Maar ik heb hele mooie foto's kunnen maken.
En nu, nu gaan we de laatste week van ons verblijf in Rwanda in. Een week met gemengde gevoelens. Enerzijds ontzettend blij om weer naar huis te gaan en onze kids en andere dierbaren te zien. Maar anderzijds ook een gevoel van afscheid nemen van dit ontzettend mooie land en deze super lieve mensen.
Ik zal de mooie herinneringen aan deze periode koesteren. Wat hebben we een mooie tijd gehad hier.

Rwanda, het land van de duizend heuvels, maar ook het land van warme mensen die ons het gevoel hebben gegeven echt welkom te zijn in hun land.