Het wordt steeds meer bijzonder

Afgelopen week is wat je kunt noemen, een nogal heftige geweest. Met veel heftige, maar zeker ook veel mooie momenten.
We begonnen vorige week vrijdag met het bijwonen van een kerkdienst, wekelijks georganiseerd door de Women Foundation. De dienst werd gehouden in een grote zaal waar wel zeker 200 mensen aanwezig waren. Toen wij binnenkwamen was iedereen al aan het dansen en het zingen. We werden verwelkomd en naar onze stoel gebracht. Niet veel later kregen wij alle 4 een eigen tolk aangewezen. De dienst was nl in het Kinyarwanda (de taal die in Rwanda gesproken wordt). En dat spreken wij (nog) niet......Na het zingen en dansen, waar iedereen voluit aan meedoet werden wij welkom geheten. Wij waren de enige 4 Mzungi's daar. We kregen handjes en iedereen liet merken het leuk te vinden dat we erbij waren. Daarna volgden enkele preken en nog meer gezang. De dienst duurde uiteindelijk 2,5 uur maar ik vond het geen moment te lang of saai. Wat mij vooral opviel dat uit de hele dienst hoop en dankbaarheid sprak. Daarna werden oliebollen en blikjes fris uitgedeeld.
De dag erna stond het Genocide Memorial op het programma. Wij hadden onze driver meegevraagd, hij kon ons dan dingen erover vertellen.
Nou zeg, wat een heftige dag werd dit. Het begon al bij het introductiefilmpje.....daar deden overlevenden hun verhaal. Jeetje. Daarna zijn we het museum ingegaan. Entree was er niet, maar als je foto's wilde maken moest je daar wel voor betalen. Wij hebben er wel voor betaald, maar uiteindelijk heb ik niet veel foto's gemaakt, puur uit respect voor de mensen die om ons heen stonden te huilden. Ook onze driver had het zwaar. Hij was 19 tijdens deze genocide. Als je je realiseert dat dit nog maar zo kort geleden is, realiseer je je ook dat je tussen heel veel slachtoffers maar misschien ook wel daders rondloopt. En prachtig om te zien hoe beide partijen nu heel vreedzaam naast elkaar leven. René en ik hebben nog meer respect gekregen voor de Rwandees. En nog meer begrip voor wat zij allemaal hebben meegemaakt.
Dit is een dag die we niet snel meer zullen vergeten. Daarna zijn we met onze driver naar een plek gegaan waar heel veel Afrikanen in het weekend samenkomen om te chillen, drinken en eten. Wat een leuke plek! Hier komen we zeker nog eens terug.
Zondag was een dag van rust, wandelen, lekker lunchen, aan zwembad gezeten en de dag afgesloten met lekker eten.
In de week die volgde moest René uiteraard weer gewoon werken, Ik had o.a. een afspraak bij een kapper. Hier was ik nogal nerveus voor maar gelukkig is het allemaal goedgekomen.
Door een telefoontje van Lilian (haar hadden we leren kennen tijdens de koffiemorgen van de week ervoor) hebben we op donderdag onverwacht een super dag beleefd. Zij heeft ons meegenomen naar enkele projecten waar HIV-vrouwen, mishandelde vrouwen en straatmeisjes opgevangen worden. De projecten zorgen ervoor dat zij werken (naai-atelier, tassen, sieraden, manden en nog veel meer maken zij) waardoor zij een zelfstandig bestaan kunnen opbouwen. Wat een vrolijke vrouwen allemaal. Heel veel gekocht uiteraard en hele leuke foto's gemaakt. Op het laatst gingen ze zelfs voor ons dansen en zingen. Geweldig!!!
Op zaterdag ben ik met René naar een grote markt geweest. Jeetje zeg, we wisten niet wat we zagen. Er kwam direkt een jongetje op ons af, Amos, en hij heeft alles wat we kochten voor ons gedragen en ons ook heel veel verteld. Ik heb daar ook mijn eerste officiele Afrikaanse jurk laten maken. Stof uitzoeken, naaister nam mijn maten, over het model gesproken en 2 uur later was mijn jurk klaar. Ik ben zeer tevreden, morgen weer een afspraak met een naaister die bij ons thuis komt..........
En toen was het zondag. Zondag was de dag dat we onze meegebrachte spulletjes zouden gaan uitdelen. We vertrokken om 13.00 uur, het dorpje Nytarama ligt op 3 kwartier rijden van de stad. Hier wonen hoofdzakelijk alleenstaande moeders, die hun kind in eerste instantie naar een weeshuis hadden gebracht omdat ze niet voor hun kind konden zorgen. De overheid van Rwanda heeft er voor gezorgd dat de kinderen weer terug bij hun moeder kwamen en dat deze moeders nu met een beetje hulp van de overheid hun kinderen zelf kunnen opvoeden. De Stichting Africa's Little Heroes draagt hier ook een steentje aan bij. Eugene, de coördinator van de stichting ging ook mee. Lilian zou als tolk optreden. De weg ernaar toe was gigantisch mooi, leek wel de Toscane waar we door heen reden. Toen we een weg insloegen naar het dorp, begon de onverharde weg. Wat een kuilen gaten en wat al niet meer. René moest heel rustig rijden en wij moesten uitkijken dat we niet met onze hoofden tegen elkaar sloegen. Uiteindelijk kwamen we in het dorp aan. Nou ja, veel huizen zag je niet, die lagen allemaal verscholen in het struikgewas en achter bomen. Maar mensen zagen we wel!!!! Zodra ze ons zagen liep het hele dorp uit. Kinderen en volwassenen kwamen aangerend. En oh wat waren ze blij dat we er waren. We hebben eerst een beetje kennis gemaakt met iedereen, Ze wilden allemaal op de foto, dat vonden ze wel heel interessant. En toen begon het uitdelen. We hadden zakken rijst bij ons, die werden naar de huisjes gebracht. Daarna hebben we pennen, snoep, koekjes voetbaltenuetjes en nog veel meer uitgedeeld. Wat waren ze blij. Tijdens het uitdelen is het mij even te veel geworden. Ik heb de pennen moeten overgeven aan René en ben even weggelopen. Een meisje van een jaar of 7-8 kwam mij achterna en vroeg waarom ik huilde. En hoe ga je dan een kind uitleggen dat je huilt omdat er zoveel ellende is en dat je nog zoveel meer wilt doen maar dat je het probleem niet kunt oplossen voor hun? Dat was heel confronterend. Ze wist ook niet goed wat ze met me aan moest en vroeg toen: picture? Hahah en toen kon ik ook weer lachen en ben ik met haar op de foto gegaan. Wat een lieve mensen en wat zijn ze dankbaar en blij dat wij dan af en toe eens op bezoek komen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel goed werk die kleine, pas opgerichte stichting Africa's Little Heroes hier doet. Voor meer informatie kunnen jullie op mijn Facebook kijken. En sponsoren zijn altijd welkom. Iedereen die hier meer info over wil, kan mij een berichtje sturen. Ik zal ook de link toevoegen.
www.africas-little-heroes.org
De mogelijkheid bestaat ook om een kindje te "adopteren". Je weet dan zeker dat het geld dat je geeft ook echt aan dat kindje wordt besteed.
René en ik hebben wel de rest van de dag nodig gehad om alles te verwerken. Opeens realiseer je je dat wij weer terug gaan naar ons schone bed, het water dat zomaar uit de kraan komt, het lekkere eten en al het andere dat wij als vanzelfsprekend beschouwen.
We gaan zeker proberen om nog een keer terug te gaan in de tijd dat we nog hier zijn. Ik wil zeker terug naar al die lieve en dankbare snoetjes met hun snotneusjes!!!

Zoals ik al zei een heftige week met ook heel veel mooie momenten. Komende week staat weer een projectdagje op het programma en as zaterdag gaan we een koffieplantage bezoeken.
Ook hebben we enkele weekendjes gepland om er op uit te gaan naar o.a. het Kivu meer en we willen een nationaal park gaan bezoeken.
Dus jullie zijn nog niet van me af............

tot snel weer!!!!!